#11 Szeptucha - Katarzyna Berenika Miszczuk

Tytuł: Szeptucha
Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk
Cykl: Kwiat paproci (Tom 1)
Data wydania: 3 lutego 2016
Ilość stron: 352
Ocena: 5/6

   Co by było gdyby... gdyby przyszło nam wierzyć w słowiańskie bóstwa, obchodzić święta według starej tradycji oraz leczyć się u wiejskich szeptuch? Zapytacie się, a kto to jest szeptucha? Już spieszę z wyjaśnieniami. Otóż jeśli oglądaliście film "Znachor", który leci przynajmniej dwa razy do roku w okolicach pierwszego listopada oraz Wielkanocy, to możecie kojarzyć głównego bohatera. Był to chłop, który po wielu zawirowaniach w życiu skończył na wsi, gdzie leczył ludzi naturalnymi ziołami i różnego rodzaju miksturami. Teraz wyobraźcie sobie kobiecą wersję tego "zawodu" i dostaniecie obraz szeptuchy. Jest to kobieta, która łączy dzisiaj potocznie zwaną medycynę naturalną z pewnymi magicznymi metodami i wierzeniami.

    Wszystkie wydarzenia w książce zawdzięczamy temu, że Mieszko I nie przyjął chrztu. Polska pozostała krajem w którym słowiańskie bóstwa wciąż są żywe. Główną bohaterką jest Gosława Brzózka, ale sama woli żeby zwracano się do niej Gosia. Dziewczyna właśnie skończyła studia medyczne i musi udać się na roczne praktyki do szeptuchy. Po nich ma zdecydować czy zostanie lekarzem, czy szeptuchą właśnie. Gosia nie jest zadowolona z faktu, że musi jechać do Bielin, gdyż nie cierpi wsi, panicznie boi się zarazków i kleszczy. Przyzwyczajona do życia w wielkim mieście i jego wygód, nagle ma pracować przez rok w małej wiosce, w której nie ma internetu i zasięgu, a ludzie wierzą w bogów i starodawne obyczaje. Dla Gosi jest to nie pojęte gdyż sama nie traktuje poważnie tych słowiańskich zabobonów, a decyzje zawodową już podjęła - chce być lekarzem. Kiedy jednak pojawi się na miejscu w Bielinach, okazuje się, że bóstwa to nie zabobony, a tajemniczy wróż, który zaczął się koło niej kręcić to nie tylko kolejny, bezinteresowny mężczyzna o imieniu Mieszko. 

   Katarzynę Berenikę Miszuczk znam dzięki jej cudownej, poprzedniej serii "Ja diablica" czy książki którą na długo zapamiętam "Druga Szansa". Pani Miszczuk znana jest z tego, że jej książki to duża dawka humoru oraz wplecenie ciekawej historii. Tym razem dzięki jej powieści możemy nieco poznać naszą słowiańską kulturę. Chwała jej za to. Wielu autorów polskich często sięga po mity i wierzenia zza oceanu. Tymczasem okazuje się, że nasza Polska historia nie jest uboga pod tym względem. Sama mało o tym wiedziałam, dlatego z taką ochotą czytałam o słowiańskich bóstwach i wierzeniach. Główna bohaterka wykreowana przez autorkę, jest zabawna, sympatyczna i nie da się jej nie polubić. Być może czasem jej zachowanie może być lekko irytujące, ale niema ludzi doskonałych. Jej fobie na temat zarazków i kleszczy bywały rozbrajające, a jednocześnie pouczające (ileż to różnych zarazków czai się wokół nas!). Podobały mi się też przepisy na różnego rodzaju mikstury i stare sposoby lekarskie. Aż ma się ochotę sprawdzić, czy to rzeczywiście działa. Dosłownie drobnym minusem tej książki były jak dla mnie czasami zbyt pobieżne opisy różnego rodzaju świąt czy wydarzeń oraz "zabobonów" jakie się z nimi wiązały. Oczywiście większość z nich owe opisy posiadała, jednak czasem zabrakło mi większego ugryzienia tematu. Należy jednak przyznać autorce, że pomimo wszystko dobrze odrobiła pracę domową, przestawiając nasze słowiańskie dziedzictwo. Moja wiedza na ten temat zdecydowanie się poszerzyła.

  Dzięki tej książce można dowiedzieć się wielu ciekawych rzeczy o naszej kulturze, która gdzieś została zapomniana i wyparta przez zachodnie obyczaje. Książka ta zarówno bawi jak i uczy, co nie zdarza się często. Muszę tutaj także wspomnieć o przepięknej okładce książki, na której zostały wytłoczone liście paproci. Książka w dotyku jest cudowna. Co do stylu autorki jest on lekki i zabawny, przez co czytelnik nie liczy czasu, który spędza nad lekturą. Nie brakuje zabawnych sytuacji, śmiesznych dialogów, pouczających rad miejscowej szeptuchy czy ciętych ripost z perspektywy prawie lekarki Gosi. Od samego początku dobrze się bawiłam i kiedy dotarłam do końca żałowałam, że skończyłam ją tak szybko. Książka zdecydowanie jest godna polecenia dla osób które lubią lekkie pióra, dobry humor i nie wymagająca historię, dzięki której spędzicie miło wieczór. A jeśli chcecie dodatkowo poznać trochę naszej kultury, to nie ma lepszej książki spełniającej te wszystkie warunki.

A wy kochani czytaliście? Jakie są wasze wrażenia? A może macie dopiero  zamiar po nią sięgnąć? Koniecznie dajcie mi znać.