#22 Powietrze którym oddycha - Brittainy C. Cherry

Tytuł: Powietrze którym oddycha 
Autor: Brittainy C. Cherry
Cykl: Elements. Żywioły (Tom 1)
Data wydania: 20 lipca 2016r.
Ilość stron: 400
Ocena: 4/6

   Każdy człowiek jest inny. Jedni obdarzeni są silnym charakterem i mocną psychiką, inni zaś są nieco słabsi i mniej charakterni. Właśnie do tej drugiej grupy przynależą nasi dzisiejsi bohaterowie. W przypadku radzenia sobie ze stratą najbliższych osób, nie są w stanie udźwignąć tego ciężaru. Jednak należy sobie zadać pytanie czy istnieje na świecie ktoś, kogo utrata najbliższych w żadnej sposób by nie poruszyła? Moje drugie spotkanie z tą autorką nie wypadło tak jak to sobie wyobrażałam. Poprzednia jej książka (Kochając pana Danielsa), którą czytałam, wręcz wyryła mi się w pamięci i na to samo liczyłam tutaj. Chyba jednak się trochę przeliczyłam. Co mnie zachwyciło, a co wręcz denerwowało? Zapraszam na recenzję.

   

   Elizabeth i Tristan - oboje w życiu stracili wiele. On musiał pożegnać na zawsze swoją cudowną żonę i uroczego synka. Ona już nigdy więcej nie zobaczy swojego męża Stevena. Jednak przy Elizabeth pozostała córka, pięcioletnia Emily, która jest jej jedynym jasnym punktem w życiu i to ona jest powodem by dalej żyć. Każdy z głównych bohaterów nieustannie rozpamiętuje przeszłość i trzyma się tych wspomnień niczym topielec koła ratunkowego. Nie potrafią ruszyć na przód, wypalając w sobie chęć do życia. Kiedy ich drogi się krzyżują, żadne z nich nie przypuszcza, że z początkowej niechęci i agresji rozwinie się między nimi nić porozumienia. Przecież przechodzą przez to samo, oboje nie potrafią ruszyć dalej co sprawia, że między nimi rodzi się uczucie i namiętność, której nie są w stanie powstrzymać. Gdzie zaprowadzi ich uczucie, które ich połączyło?

   Znów dopadło mnie to uczucie, kiedy to jestem rozdarta przy ocenie książki. Nie jestem w stanie w pełni się nią zachwycić, ale nie mogę w sposób jednoznaczny powiedzieć, że była zła. Aby dobrze zrozumieć moje wahanie przedstawię wam kilka plusów i minusów tej historii. Zaczynając od tych pierwszych należy pochwalić świat wykreowany w książce. To co się tam dzieje i w jaki sposób zostało ukazane, jak najbardziej zasługuje na pochwałę. Ciesze się, że autorka nie ukazała "cukierkowego" świata, tylko pokazała ból, cierpienie i prawdziwe problemy dorosłych ludzi. Ludzi, którzy nie są pewni czy upłynęło wystarczająco wiele czasu, aby zacząć żyć od nowa. Doskonale oddaje stan emocjonalny i wahania nastrojów głównych bohaterów poprzez opisy czy niektóre gesty. Zabieg ten pozwala nam czytelnikom lepiej wczuć się w historię. Na uznanie zasługuje kreacja bohaterów drugoplanowych, szczególnie małej Emily, która skradła moje serce oraz pana Hensona, właściciela sklepu, który był niezwykłym człowiekiem. Jego postawa i tok myślenia były wręcz pouczające. Każdy akapit z ta małą iskierką, czy tym starszym panem dostarczał mi wiele wspaniałych i rozbrajających chwil. Jeśli chodzi o głównych bohaterów nie do końca skradli moje serce, coś od samego początku mi "nie zagrało". Dość często nie rozumiałam ich sposobu postępowania i zachowań. Każde z nich miało tajemnice, w skutek czego bohaterowie uciekają i oddalają się od siebie, by po chwili znów czuć się ze sobą wspaniale. Nie do końca rozgryzłam ich psychikę, ale być może tak miało być. Być może "stan" między głównymi bohaterami to jedna z reakcji na utratę cząstki swojej duszy, która odeszła wraz z ich najbliższymi. Myślę, że należy też docenić to, w jaki sposób autorka definiuje miłość, pod jakimi "barwami" możemy ją dostrzec. Miłość rodzicielska, miłość z pożądania, miłość rodząca się w bólu i cierpieniu, miłość chorobliwa. Każda z nich jak się okazuje może być piękna. Autorka tworząc tę książkę zapewne chciała wpłynąć na stan i emocje czytelnika. I to się jej udało. Bywały momenty w których odczuwałam ten ból, który rozdzierał głównych bohaterów. Nie udało się jednak autorce mnie wzruszyć, a tuż po skończeniu lektury, przeszłam nad nią do porządku dziennego.

   Powietrze którym oddycha to jedna z tych pozycji, które czyta się jednym tchem, gdyż sposób pisania autorki jest przystępny, nie wymaga jakiegoś większego wysiłku. Emocje wypływają na wierzch podczas czytania, czytelnik zmuszony jest do pewnych rozważań. Jednak nie wszystko mi się w niej podobało. Odniosłam wrażenie, że ostatnie rozdziały były pisane trochę w pośpiechu. Nagła kumulacja akcji w dosłownie kilku rozdziałach i już po sprawie. Zabrakło mi dłuższego poprowadzenia akcji, dopowiedzenia niektórych kwestii. Sprawa z przyjacielem Elizabeth i Stevena -Tannerem wybuchnęła mi prosto w twarz. Również wykreowanie najlepszej przyjaciółki Liz na dziewczynę "puszczalską", jak dla mnie okazało się słabym punktem tej książki. Postać ta była infantylna, płytka i nie wnosiła nic oprócz wymuszonych scen "luzu". Denerwowały mnie także te tygodniowe okresy bez odzewu między głównymi bohaterami i takiego stanu zawieszenia. Autorka dosłownie nie wspominała nic na ten temat, tylko przechodziła do innych rzeczy. Takie przeskoki czasowe zaburzały mi płynność akcji.

   Książkę mogę uznać za dobrą, ale nie będzie to pozycja o której będę długo pamiętała. Czy wam polecam, ciężko powiedzieć bo mi nie zagrało coś od samego początku. Zabrakło mi czegoś co sprawiłoby, że od pierwszych rozdziałów polubiłabym głównych bohaterów. W końcu to oni grają tutaj pierwsze skrzypce. Ja tymczasem czułam pewnego rodzaju irytacje czytając sceny między bohaterami. Czuję lekki niedosyt po tej lekturze, ale myślę, że większości z was książka może się spodobać. Na pewno autorka zagra na waszych emocjach i każdy z was wyciągnie coś dla siebie. Być może warto po nią sięgnąć by przekonać się jak życie potrafi dać w kość. A kiedy tego się doświadczy, warto pamiętać by mieć kogoś, kto pomoże nam w tych trudnych momentach poskładać się w całość. Jeśli nie spodoba się wam środek to może chociaż okładka, bo jak dla mnie jest intrygująca.

A wy kochani czytaliście? Jakie są wasze wrażenia? A może macie dopiero  zamiar po nią sięgnąć? Koniecznie dajcie mi znać.