#13 Obsesja- Jennifer L. Armentrout

Tytuł: Obsesja
Autor: Jennifer L. Armentrout
Cykl: -
Data wydania: 17 lutego 2016
Ilość stron: 390
Ocena: 2/6 

  Kiedy stajesz się świadkiem morderstwa już z góry należy założyć, że ktoś będzie chciał się ciebie pozbyć. Kiedy dodatkowo morderstwo to zostaje popełnione w sposób, który w rzeczywistości nie jest możliwy, zaczynasz się zastanawiać co się stało. Czy to co widziałeś wydarzyło się naprawdę? Czy może twój mózg płata ci figle? Kiedy zaś zamordowana zostaje bliska ci osoba, pała tobą uczucie zemsty i chęć odkrycia prawdy. Myślałam, że jako czytelnik dostałam fajną i ciekawa książkę, ale się rozczarowałam i to mocno.
 

   Serena Cross stała się świadkiem morderstwa swojej najlepszej przyjaciółki Mel. To co widziała nie mogło być prawdziwe, no bo jak człowiek może wyrzucać z siebie energię? Tuż przed samą śmiercią Mel opowiedziała jej o synach senatora, którzy świecili się jak żarówki. Serena pomyślała, że to przecież niemożliwe i obawiała się o stan swojej przyjaciółki. Po tym jednak co sama zobaczyła w podziemny garażu, nie mogła uwierzyć w to co się dzieje. Zresztą sama tłumacząc się policji, brzmiała irracjonalnie. Nikt jej nie uwierzył, tak samo jak ona nie uwierzyła Mel. Teraz przez bycie świadkiem również i ona znajduje się w niebezpieczeństwie, bo jak powszechnie wiadomo niewygodnych świadków się likwiduje. Zrządzeniem losu dziewczyna zostaje objęta tymczasową ochroną, dopóki cała sprawa się nie wyjaśni. Jej opiekunem zostaje Hunter, który jest bezwzględnym zabójcą. Chłopak od zawsze walczył i zabijał przeciwników, a teraz postawiono mu trudniejsze zadanie. Po raz pierwszy w życiu zamiast niszczyć, ma ochraniać. Sytuacja jest trudna dla nich obojga i początki ich relacji nie są łatwe. Z czasem jednak wszystko ulega zmianie.

   Sama nie wiem od czego mam zacząć, bo w tej książce irytowało mnie tyle rzeczy, że wciąż jak o tym myślę to robi mi się słabo. W moim mniemaniu miała to być książka z wartka akcją, tajemnicą do rozwiązania, z poszukiwaniem zabójcy najlepszej przyjaciółki no i oczywiście romansem (bo bez tego by się nie obyło). Ta książka miała mieć jakiś głębszy sens, postaci miały mieć jakiś cel do którego dążą. Tymczasem dostałam mierną podróbkę erotyku, niestety. Główni bohaterowie co chwilę byli podnieceni swoją obecnością. I gdyby mogli to co nic innego by nie robili tylko się dotykali, całowali, wzdychali i robili jeszcze wiele innych rzeczy.  Co z tego, że Serenie groziło niebezpieczeństwo, że ktoś zabił jej najlepszą przyjaciółką. To nie było ważne w pierwszej połowie książki. Zresztą Serena nie miała czasu nawet na żałobę, bo przecież koło niej kręcił się seksowny Hunter, a któż śmiałby sie mu oprzeć. Świat przedstawiony przez autorkę był słabo nakreślony, trochę brakowało mi większego wprowadzenia czy opisu przedstawionego świata. Wiem tylko tyle, że byli sobie kosmici: Luksjanie czyli ci źli oraz Arumianie czyli ci dobrzy. Był też jakiś Departament Obrony, któremu wydawało się, że trzyma rękę na pulsie (co jak się okazuje później nie do końca miało rację bytu). Oczywiście wszystko kręci się wokół zdobycia władzy i to by było właściwie tyle. Akcja przez ponad połowę książki kręci się wokół relacji Serena-Hunter i naprawdę miałam już dość. Zastanawiałam się jak ja dotrwam do końca. Ostatnia część książki to miejsce w którym akcja przyspiesza i bohaterowie, z mojego punktu widzenia, w końcu zajmują się czymś bardziej pożytecznym. I tylko dlatego, że coś działo się w końcówce, byłam zdolna do tego, by skończyć czytać książkę.

   Rozczarowałam się wszystkim. Słabo nakreślonymi bohaterami, którzy jak dla mnie byli po prostu płytcy. Nie przekazywali swoim zachowaniem żadnych wartości, nie zmuszali czytelnika do żadnych przemyśleń, nie sprawili że ich pokochałam, wręcz przeciwnie miałam ich dość. Serena była wpatrzona w Huntera jak wół w malowane wrota. Nic innego się nie liczyło i momentami miałam wrażenie, że ktoś odebrał jej zdolność do myślenia. Sam zaś Hunter zgrywał cwaniaka, którego własnego ego nie mieści się w tej galaktyce. Nawet nie bardzo wiem czy sama książka przekazała mi jakieś wartości, bo tak jak wspominałam wcześniej, pierwsza połowa jest moim zdaniem zbędna. I uwierzcie, że choć próbuję znaleźć coś pozytywnego... okej znalazłam jedną rzecz, mianowicie końcówka. W momencie w którym akcja diametralnie przyspiesza, dzieje się w książce to co według mnie powinno być istotne. A z racji tego, że książka zbliżała się ku końcowi, zostało mało stron to i akcja biegła jak szalona. Więc teoretycznie i tutaj czuję niedosyt. Nie powinno się źle pisać o książkach, bo mają nam dawać radość, nauczyć czegoś nowego, dać chwilę zapomnienia i bawić. Ja w tej książce nie doświadczyłam niczego takiego. Chciałam ją jak najszybciej zakończyć i nie męczyć się już więcej. Jeśli ktoś kiedyś zapyta mnie czy czytałam i polecam to odpowiem: czytałam, nie polecam, pragnę jak najszybciej zapomnieć. 

A wy kochani czytaliście? Jakie są wasze wrażenia? A może macie dopiero  zamiar po nią sięgnąć? Koniecznie dajcie mi znać.